Ruim voor 9 uur parkeer ik mijn auto en meld me bij de receptie. Mooi! Ik mag alvast in Marc’s kamer gaan zitten met een kop cappuccino.
Daar valt mijn oog op een bijzondere foto. Vanuit een laag perspectief zie ik daar van dichtbij alleen de stam van een enorme boom, iets rechts van het midden in het beeld gepositioneerd. Op de achtergrond een hek, een zonovergoten grasland, een koe. Een Twentse sfeer. In de donkere schaduw van de boom op een paar meter afstand een bezwete man in staalblauw trainingspak, die je met een indringende blik aankijkt. In een naar buiten gekantelde houding en om zijn middel een touw, alsof hij de boom uit alle macht wil omtrekken. Opeens herken ik hem. Het is Erben Wennenmars. Allemachtig. Dus zo ziet de weg naar het schaatspodium eruit!
Wat de fotograaf hier in beeld brengt, vangt de socioloog Richard Sennet in zijn boek ‘The craftsmen’ in taal. In het boek onderzoekt hij de te bewandelen weg naar vakmanschap en lardeert het met citaten van aansprekende toppers. Bij mij resoneert de uitspraak van wijlen meesterviolist Isaac Stern ‘The better your technique, the more impossible your standards’. Deze zin legt in één keer de vinger op de zere plek in het vak van projectmanagement. Een wereld waarin de ene methode over de ander buitelt. De inkt van de ene standaard is nog niet droog, of de volgende dienst zich alweer aan. Vakmanschap, waaronder ik projectmanagement ook schaar, kent zo oneindig veel facetten, dat je ze onmogelijk in een boek kunt vatten.
Toen een bewonderaar van Stern na afloop van een concert hem eerde met de opmerking zelf ook graag zo virtuoos viool te willen kunnen spelen, antwoordde Stern: heeft u het er ook voor over om 12 uur per dag te oefenen? Hoeveel uren per dag zou je moeten oefenen om als projectmanager je project op tijd af te kunnen hebben?